O zmierzchu skóra żab emituje barwne światło - zwykle delikatną zieloną lub pomarańczową poświatę - które może być łatwo dostrzeżone przez inne osobniki.

Badanie setek żab w Ameryce Południowej wykazało, że znacznie więcej gatunków niż sądzono ma zdolność biofluorescencji. Zdaniem badaczy, barwna poświata może odgrywać rolę w komunikacji wewnątrzgatunkowej żab.

Biofluorescencja występuje u wielu organizmów. Zjawisko to polega na absorpcji światła o określonej długości fali (kolorze), a następnie emitowaniu go na innej długości fali o niższej energii. W ciągu ostatnich kilku lat naukowcy odkryli tę zdolność u wielu różnych gatunków - od futra latających wiewiórek i dziobaków po gniazda niektórych os.

U żab fluorescencję po raz pierwszy odkryto w 2017 roku. Od tego czasu naukowcy przebadali pod tym kątem wiele gatunków, ale - na co zwraca uwagę Courtney Whitcher, biolożka ewolucyjna z Uniwersytetu Stanu Floryda w Tallahassee - używając tylko jednego lub dwóch rodzajów światła. Zwykle było światło fioletowe lub ultrafiolet.

Okazało się, że wszystkie 151 badanych gatunków żab wykazywało pewien stopień fluorescencji - od 2 do znacznie ponad 90% pierwotnej intensywności światła. Przy czym świecenie na zielono i pomarańczowo było najbardziej intensywne w świetle niebieskim, które dominuje o zmierzchu.

Jak zauważa Courtney Whitcher, części ciała żab, które najsilniej świeciły - zwykle podgardle i spodnia część ciała - mają związek z komunikacją w obrębie gatunku, a konkretnie z rytuałami godowymi. Fluorescencja może sprawiać, że wysyłane potencjalnym partnerom sygnały będą bardziej widoczne.