Tel Awiw, założony w 1909 r., miał być "pierwszym miastem hebrajskim". Nadmorska osada stała się celem podróży oraz miejscem osiedlania się imigrantów przybywających, by tworzyć przyszłe państwo żydowskie. Do Ziemi Świętej, wraz z rosnącą w Niemczech falą antysemityzmu, emigrowali inżynierowie żydowskiego pochodzenia, którzy byli orędownikami modnego wówczas kierunku architektonicznego w obrębie modernizmu - Bauhausu. W Tel Awiwie znaleźli doskonałe miejsce do realizacji swoich śmiałych wizji.

Ale gdy 1934 r. ogłoszono konkurs na projekt centralnego placu Tel Awiwu – za najlepszą uznano wizję urodzonej w Rosji, ale wychowanej w Palestynie, 25-letniej Geni Averbuch. Koniec końców, każdy budynek na placu został zaprojektowany przez innego architekta, jednak wszystkie projekty były zatwierdzane przez Averbuch. Plac otwarto w 1938 r. Jego patronką została Zina Dizengoff, żona pierwszego burmistrza Tel Awiwu, Meira Dizengoffa.

Plac ma kształt ronda o średnicy 70 metrów. Okalają go minimalistyczne i funkcjonalne białe budynki o półokrągłych fasadach i długich balkonach. Szczególnie warto zajrzeć do Hotelu Cinema, gdzie dawniej mieściło kino Esther. W jego holu stoi projektor filmowy, a ściany pokrywają plakaty filmowe.

W latach 70. plac podwyższono i poprowadzono pod nim drogi przejazdowe, co rozwiązało problemy komunikacyjne w mieście. Poza tym, na środku pojawiła się kolorowa fontanna Ognia i Wody. Kilka razy dziennie z obracającej się w rytm muzyki konstrukcji wystrzeliwują strumienie wody i słupy ognia.

Ponad cztery tysiące budynków w stylu Bauhaus rozsianych po całym centrum Tel Awiwu, w 2003 r. wpisano na listę UNESCO.