Lanckorona, ulokowana na południe od Krakowa, była w przeszłości jednym z ważniejszych miast w Małopolsce. W 1361 r. król Kazimierz Wielki zezwolił na lokację miasta. Ostatecznie doszło do niej na prawie magdeburskim 31 marca 1366 r. Monarcha wybudował w Lanckoronie zamek, który strzegł granicy ze Śląskiem i drogi do Krakowa. W 1410 r. za panowania Władysława Jagiełły miasto stało się siedzibą starostwa.

Podczas konfederacji barskiej Lanckorona poniosła duże straty. W 1768 r. konfederaci opanowali zamek. W 1771 r. został on oblężony. Konfederaci poddali się w czerwcu 1772 r. Doprowadziło to do zniszczenia zamku i miasta. Do dziś na wzgórzu nad Lanckoroną znajdują się ruiny twierdzy.

W okresie międzywojennym, mimo że Lanckorona utraciła prawa miejskie (1934), przeżywała rozwój jako miejscowość letniskowa - jak grzyby po deszczu wyrastały tam pensjonaty, wille, baseny kąpielowe i korty tenisowe. Zjeżdżała tam krakowska elita. II wojnę światową Lanckorona przetrwała bez zniszczeń, bo niemieccy okupanci stworzyli tam kurort wojskowy.

Sercem Lanckorony jest pochyły rynek. Wokół niego wznoszą się słynne drewniane domy, jeszcze z XIX wieku. Mają dwuspadowe, kryte gontem dachy, które są daleko wysunięte przed front budynków. Kiedyś w dniach targowych rozkładano pod nimi towary. Domy są posadowione na kamiennych podmurówkach. Z górnej części rynku rozciągają się wspaniałe widoki na Babią Górę i okolice Lanckorony.

Perłą miejscowości jest też Willa Tadeusz, która położona jest w starym wyrobisku kamieniołomu. Stylowy, drewniany pensjonat od stu lat prowadzony jest przez rodzinę Lorenzów. Bujna historia tego miejsca udokumentowana jest w salonie na dole, gdzie pełno jest rodzinnych pamiątek.