Zaczęło się niewinnie. W 2017 r. startup Neurable we współpracy ze studiem graficznym VR Estudiofuture po raz pierwszy zademonstrował grę o nazwie „Przebudzenie” („The Awakening”). Użytkownicy, po założeniu gogli do odbioru wirtualnej rzeczywistości 3D, wyposażonych dodatkowo w elektrody do odczytu fal mózgowych, mogli poruszać wirtualnymi przedmiotami bez pomocy gamepadów i innych kontrolerów. Po prostu skupiając myśli na konkretnym zadaniu. Zadania nie były co prawda skomplikowane (typu: wybierz, ponieś, rzuć), ale to pokazało, że technologia ta ma ogromny potencjał.

Obecnie firma nie zajmuje się już grami. Uznała, że neurotechnologię, w której można wykorzystać impulsy elektryczne w mózgu człowieka, zastosuje w bardziej przydatny sposób. Dlatego ogłosiła, że przygotowuje się do stworzenia pierwszego na świecie komercyjnego interfejsu „mózg-komputer”. Czyli systemu sterowania rzeczywistymi urządzeniami tak, jak wcześniej w grze – przy użyciu skupienia myśli na odpowiedniej czynności. Przy czym użytkownik takiego interfejsu nie będzie już wyglądał jak kosmita (z przyssawkami, czyli tzw. mokrymi elektrodami na skroniach). Projekt innowacyjnego urządzenia Neurable na pierwszy rzut oka trudno odróżnić od zwykłych bezprzewodowych słuchawek. Bo też… to mają być słuchawki. Tyle że z dyskretnie wbudowanymi czujnikami EEG.

Prezes Neurable, Ramses Alcaide wyjaśnia, że technologia jest całkowicie bezpieczna dla człowieka. EEG, skrót od elektroencefalografii, to nieinwazyjna metoda monitorowania aktywności neuronów kory mózgowej. Chociaż uzyskany sygnał zawiera znacznie mniej informacji niż można uzyskać ze skanu fMRI (funkcjonalnego obrazowania metodą rezonansu magnetycznego), technologia jest bardziej praktyczna, ponieważ nie wymaga użycia dużego, drogiego sprzętu.

Zanim innowacyjnemu urządzeniu nadano formę słuchawek, była jeszcze koncepcja specjalnej czapki. Ale też inżynierom firmy zależało na tym, żeby użytkownik takiego interfejsu nie zwracał na siebie uwagi. I żeby – na początek wypróbować go jako gadżet do „myślowego” wybierania piosenek. Chyba, że człowiek zechce pozwolić algorytmowi sztucznej inteligencji, by monitorował jego stany emocjonalne i do nich dopasowywał odpowiednie plalisty. Wtedy nawet nie trzeba będzie myśleć.