Najpierw liverpoolską czwórkę we wrześniu 1969 r. opuścił John Lennon, ale nie było to podane do publicznej wiadomości. Kolejna przełomowa data to 10 kwietnia 1970 roku - dokładnie na tydzień przed premierą swojej pierwszej solowej płyty, Paul McCartney wydał oświadczenie, w którym ogłosił rozpad grupy, a także podzielił się swoimi planami na przyszłość. Był to faktyczny koniec zespołu, choć rozwiązanie spółki muzycznej „The Beatles” nastąpiło prawnie w 1974 roku.

Na pocieszenie, w maju 1970 r. fani dostali nowy krążek wspaniałej czwórki z Liverpoolu - „Let it be”. W tym samym miesiącu światło dzienne ujrzał też dokument „Let It Be” z zapisami sesji nagraniowych. Film przyniósł Beatlesom Oscara w kategorii najlepszej ścieżki dźwiękowej, ale żaden z nich nie pojawił się na ceremonii. Nagrodę w ich imieniu odebrał Quincy Jones.

Po rozpadzie zespołu każdy z muzyków skupił się na karierze solowej. Owszem, czasami spotykali się w studiu nagraniowym, ale nigdy nie pojawili się razem w pełnym składzie. Największą karierę jako solista zrobił McCartney.

Problemy Beatlesów zaczęły się po śmierci ich menadżera Briana Epsteina. Wcześniej potrafił on zdusić w zarodku konflikty pomiędzy wielkimi indywidualnościami. Ferment w zespole nasilił się, gdy John Lennon zaczął przychodzić do studia wraz ze swoją nową partnerką Yoko Ono. Jego koledzy nie mogli znieść, że ta wtrąca się do ich muzyki. Co więcej, McCartney stał się zazdrosny o to, że Lennon nie dzieli się z nim wszystkimi pomysłami artystycznymi. Poza tym George Harrison i Ringo Starr narzekali, że ich wkład w The Beatles jest niedoceniany.

Beatlesi wylansowali niezliczoną liczbę przebojów, m.in. „She loves you”, „Twist & shout” „Yesterday” i „Hey Jude”. Sprzedali blisko 800 mln egz. płyt.