„Szanowny Panie Andrzeju, miło mi powitać Pana z Kopenhagi. Proszę pozdrowić wszystkich w CIUW” - tak brzmiała treść pierwszego polskiego e-maila, który został wysłany przez ówczesnego dyrektora Centrum Informatycznego Uniwersytetu Warszawskiego (CIUW), Tadeusza Węgrzynowskiego z Uniwersytetu Kopenhaskiego do warszawskie siedziby CIUW. Odebrał go koordynator krajowy Europejskiej Akademickiej Badawczej Sieci Komputerowej (European Academic and Research Network) Andrzej Smereczyński, który natychmiast odpisał „Panie dyrektorze, w CIUW nigdy nie było tyle radości i tylu ludzi w sali komputerowej”.

Przesłanie pierwszego e-maila i nawiązanie w ten sposób łączności teleinformatycznej z Zachodem nie obyło się bez problemów. W 1990 roku Poczta Polska uruchomiła łącze telefoniczne z Danią i pracownicy Centrum Informatycznego UW zamówili łącze dwuparowe do transmisji danych. Jak wspomina Tadeusz Węgrzynowski, jeden modem musiał zabrać ze sobą do Kopenhagi, aby uruchomić sieć PLEARN na komputerze BASF 7/38 o pojemności 3 MB i dzięki temu modemowi przesłano pierwszego e-maila do Polski.

Przedsięwzięcie to zaangażowało wiele osób z polskiego środowiska informatycznego początków lat 90. Uczestniczyli w nim m.in. prof. Tomasz Hofmokl – dyrektor Instytutu Fizyki Doświadczalnej UW, prof. Antoni Kreczmar z Instytutu Informatyki UW, dr Maciej Kozłowski z UW i Polskiej Akademii Nauk, Andrzej Zienkiewicz z CIUW, Tadeusz Rogowski z Politechniki Warszawskiej (później działający w innej pionierskiej firmie polskiej teleinformatyki - jednym z pierwszych Centrów Infrastruktury Klucza Publicznego PKI - CA Signet, należącym do TP SA).

Było to jedno z najważniejszych wydarzeń  dla polskiego środowiska naukowego, bowiem od tej pory mogło ono kontaktować się ze wszystkimi ośrodkami na świecie połączonymi z sieciami komputerowej EARN, BITNET i powstającej globalnej sieci Internet. Ta ostatnia nie cieszyła sie popularnością. Według prognoz amerykańskiego pisma  "Popular Mechanics" właśnie z 1990 roku, Internet w domach miał się pojawić po roku 2030. Wcześniej  miał być stosowany jedynie nadal przez wojsko (które w końcu jako sieć ARPANET było jego bezpośrednim wynalazcą i pierwszym klientem) oraz naukowców i instytucje rządowe "do przesyłania ważnej korespondencji oraz poufnych danych".

Polska, mimo iż czekała na podłączenie do rozwijających się sieci przesyłania danych około 30 lat i tak była jednym z pierwszych krajów postkomunistycznych, w których takiego podłączenia dokonano. Dłużej czekała ówczesna Czechosłowacja, państwa bałtyckie, Rumunia, Bułgaria, państwa bałkańskie.