Historia arancini (lub arancine) sięga X wieku. Danie zostało prawdopodobnie przywiezione na Sycylię przez Arabów, którzy tradycyjnie jadali ryż z szafranem, ziołami i mięsem. Wynalezienie panierki często łączy się za to z dworem Fryderyka II Sycylijskiego, który szukał sposobów na przyrządzenie jedzenia w sposób, który pozwalałby na zabranie go ze sobą w podróż lub na polowanie. Niewykluczone więc, że początkowo arancini były jedzeniem "na wynos" zarówno dla podróżujących, jak i dla tych, którzy pracowali w polu.

Najpopularniejsze arancini na Sycylii to "al ragu" (z mięsem, groszkiem i marchewką), "al burro" (maślane - z mozzarellą i prosciutto) i "agli spinaci" (ze szpinakiem i mozzarellą). Uniwersalność tego dania sprawia, że powstało bardzo wiele różnych przepisów na nadzienie. Przyrządza się nawet arancini z czekoladą i cukrową posypką - w takiej wersji arancini je się 13 grudnia, gdy w Palermo obchodzi się dzień Świętej Łucji.

Włoski szef kuchni, Marco Ghia opisywał proces przygotowywania arancini: "Gotujemy na twardo ryż okrągło ziarnisty z szafranem, mieszamy go z masłem i serem pecorino, następnie chłodzimy go na marmurowym blacie. Z takiego ciasta wycinamy okrągłe kształty i na środek każdego nakładamy porcję farszu, po czym zamykamy je, tak samo jak przy robieniu pierogów. Następnie kulki moczymy w roztrzepanym jajku i w bułce tartej. Wtedy są gotowe do smażenia".