„Halloween” (1978)

Choć przed tym wyreżyserowanym przez Johna Carpentera filmem powstało kilka innych slasherów – m.in. „Czarne święta” czy „Teksańska masakra piłą mechaniczną” – to właśnie „Halloween” zapoczątkował modę na ten gatunek filmowy. I dał popkulturze jednego z najsłynniejszych filmowych morderców – Michaela Myersa. Jego historia zaczyna się, gdy Michael ma sześć lat. Chłopiec w halloweenową noc morduje swoją siostrę i w efekcie trafia do szpitala psychiatrycznego. Piętnaście lat później udaje mu się uciec. Powraca do rodzinnego Haddonfield schowany za groteskową maską i uzbrojony w nóż.

„Piątek trzynastego” (1980)

Nad wakacyjnym obozem dla młodzieży mieszczącym się nad jeziorem Crystal ciąży klątwa. Dwadzieścia lat wcześniej została tam zamordowana dwójka opiekunów. Od tamtej pory obóz był zamknięty, ale w końcu nadchodzi czas jego reaktywacji. Jest tytułowy piątek trzynastego, a w obozie spotyka się grupa nowych opiekunów. Wkrótce zaczynają ginąć. Podobnie jak „Halloween”, także i „Piątek trzynastego” miał całą serię kontynuacji, która wprowadziła do panteonu slasherowych zabójców schowanego za hokejową maską Jasona Voorheesa.

W 2009 roku powstał remake filmu...

„Koszmar z ulicy Wiązów” (1984)

Bez kultowego mordercy slasher nie istnieje. A trudno o bardziej kultowego mordercę niż ubrany w charakterystyczny sweter oraz uzbrojony w rękawicę najeżoną ostrzami Freddy Krueger. Pojawia się on w snach nastolatków mieszkających w Springwood. Nie jest to jednak zwykła mara. Jeśli zabije kogoś we śnie, ta osoba w rzeczywistości ginie. Dlatego przerażeni bohaterowie filmu za wszelką cenę starają się nie zasnąć. Czy to jednak wystarczy?

„Krzyk” (1996)

Powtarzalność schematów filmowego slashera sprawiła, że popularność tego gatunku szybko wygasła. Po latach modę na slashery przywrócił autor „Koszmaru z ulicy Wiązów” – Wes Craven. Wyreżyserowany przez niego „Krzyk” wyróżniał się dystansem do żelaznych zasad gatunku, choć jednocześnie sztywno się ich trzymał. Oto grupę nastolatków z miasteczka Woodsboro atakuje morderca ubranego w maskę zainspirowaną „Krzykiem” Edvarda Muncha. Młodzież postanawia z nim walczyć „uzbrojona” w znajomość reguł panujących w slasherze.

„Behind the Mask: The Rise of Leslie Vernon” (2006)

Do czasu opowieści o Leslie’m Vernonie slashery prezentowały punkt widzenia ofiar. Scott Glosserman, reżyser filmu „Behind the Mask”, oddał głos mordercy. Bohaterami tego filmu są dokumentaliści pracujący nad filmem o Lesliem Vernonie, mężczyźnie planującym masakrę nastolatków w mieście Glen Echo. Jeśli kiedykolwiek zastanawialiście się, dlaczego kulejący morderca w slasherze zawsze dogoni biegnącą młodą dziewczynę, właśnie tutaj znajdziecie odpowiedź.

„Candyman” (1992)

Wspólnym mianownikiem wszystkich najlepszych slasherów jest filmowy morderca. Nie inaczej jest w przypadku „Candymana” zainspirowanego opowiadaniem Clive’a Barkera. Tytułowy zabójca to mściciel uzbrojony w hak zamiast dłoni. Pojawia się za każdym razem, gdy ktoś pięć razy powtórzy do lustra jego imię. Legendę, która go otacza, stara się zgłębić odważna studentka. I szybko tego żałuje. W tym roku Candyman doczeka się czwartej kontynuacji, co tylko świadczy o tym, jak ponadczasowym jest zabójcą.

„Teksańska masakra piłą mechaniczną” (1974)

Mordowałem młodych ludzi, zanim to było modne - tak mógłby powiedzieć jeden z bohaterów filmu Tobego Hoopera, legendarny Leatherface, psychopata kryjący się za maską uszytą z ludzkiej skóry. Fabuła filmu opowiada o grupie przyjaciół, którzy w trakcie powrotu do rodzinnego miasteczka stają się ofiarami mieszkającej na odludziu rodziny kanibali. Film zainspirowała prawdziwa historia seryjnego mordercy Eda Geina, a ze względu na swoją brutalność został zakazana w wielu krajach.