Lider Partii Pracy Keir Starmer oficjalnie nowym premierem Wielkiej Brytanii

W południe czasu londyńskiego Starmer został przyjęty na audiencji przez króla Karola III, który powierzył mu – jako liderowi zwycięskiej partii w wyborach – misję sformowania rządu.

W czwartkowych wyborach do Izby Gmin laburzyści zdobyli 412 mandatów, co daje im komfortową większość i jest ich drugim najlepszym wynikiem w historii. Partia Pracy pozostawała w opozycji od przegranych wyborów w maju 2010 roku.

Nowy premier Wielkiej Brytanii Keir Starmer zapewnił w swoim pierwszym przemówieniu w tej roli, że jego rząd będzie oznaczał powrót do rozumienia polityki jako służby publicznej.

"Teraz nasz kraj zagłosował zdecydowanie za zmianą, za odnową narodową i powrotem polityki do służby publicznej. Musimy razem iść naprzód" – oznajmił Starmer na Downing Street po powrocie z audiencji u króla.

Podkreślił, że będzie ponosił odpowiedzialność za zaufanie, jakim wyborcy Partii Pracy go obdarzyli. "Ale niezależnie od tego, czy głosowaliście na Partię Pracy, czy nie - a zwłaszcza jeśli nie głosowaliście - mówię wam wprost, mój rząd będzie wam służył. Polityka może być siłą na rzecz dobra. Pokażemy to" – zapewnił.

61-letni Keir Starmer w ciągu minionych czterech lat zmienił niewybieralną dla centrowych wyborców Partię Pracy w ugrupowanie, które odniosło jedno z największych zwycięstw w historii. Dzięki temu Starmer zmieni wkrótce swój adres – wprowadzając się do rezydencji brytyjskich premierów przy Downing Street 10.

Nowo mianowany premier urodził się w 1962 roku w Londynie, ale wychowywał się w niewielkiej miejscowości Oxted na południe od brytyjskiej stolicy. Lider Partii Pracy często podkreśla swoje pochodzenie z klasy pracującej - jego ojciec był ślusarzem, a matka pracowała jako pielęgniarka. Matka cierpiała na chorobę Stilla, rzadką chorobę autoimmunologiczną, która ostatecznie uniemożliwiła jej mówienie i chodzenie.

Jako pierwsza osoba w rodzinie poszedł na uniwersytet – studiował prawo w Leeds, a później w Oksfordzie. W 1987 roku został adwokatem i specjalizował się w prawie dotyczącym praw człowieka.

W 2008 roku został mianowany dyrektorem prokuratury koronnej, czyli w praktyce najwyższym rangą prokuratorem w Anglii i Walii. Pełnił to stanowisko do 2013 roku, a po jego opuszczeniu otrzymał za zasługi dla prawa i wymiaru sprawiedliwości tytuł szlachecki. Starmer staje się zatem pierwszym brytyjskim premierem od czasów Aleca Douglas-Home, który obejmując urząd, ma tytuł szlachecki.

Choć jeszcze w szkole był członkiem młodzieżówki Partii Pracy, do prawdziwej polityki wkroczył dopiero po 50. roku życia.

Choć dominującym słowem w kampanii laburzystów była "zmiana", ma ona bardziej polegać na stylu niż treści. Starmer wcale nie obiecywał rewolucji – żadnego odwracania Brexitu, żadnego rozdawnictwa socjalnego, utrzymanie dyscypliny budżetowej i kontynuacja w polityce zagranicznej – za to więcej uczciwości w polityce i więcej dbania o interes publiczny. Nie przypadkiem drugim najczęściej powtarzanym hasłem było "kraj na pierwszym miejscu, partia na drugim".

Ten mało rewolucyjny program wpisuje się w wizerunek Starmera jako polityka ostrożnego, mało ekscytującego i nieco pozbawionego charyzmy. Ale po wyjątkowo częstych i nieplanowanych zmianach rządu – w ciągu ostatnich ośmiu lat Wielka Brytania miała pięciu premierów – Brytyjczycy najwyraźniej potrzebują teraz trochę nudnej stabilności.