WHO: Od 1990 do 2020 roku liczba migrantów międzynarodowych wzrosła ze 153 mln do 281 mln

Światowa Organizacja Zdrowia w pierwszym raporcie dotyczącym zdrowia migrantów oraz uchodźców przekazała, że w skali globalnej mowa o miliardzie osób, ponieważ obecnie co ósmy człowiek na świecie nie mieszka w regionie swojego urodzenia. Jak dodała, do 2050 roku tylko ze względu na warunki klimatyczne może do nich dołączyć kolejnych 200 milionów.

Pomimo ciągłego wzrostu liczby migrantów oraz uchodźców, jak podkreśla raport, skazani są oni na złe warunki życia podczas wyjazdu ze swojego kraju pochodzenia, tranzytu lub po przybyciu do krajów przyjmujących. Jednocześnie napotykają dodatkowe przeszkody w otrzymywaniu we właściwym czasie diagnozy, leczenia i opieki, co może zwiększyć częstość występowania wśród nich chorób.

"Wzywamy rządy, agencje, darczyńców i innych partnerów, aby myśleli kreatywnie i działali ze współczuciem, aby poprawić zdrowie migrantów we wszystkich sektorach społeczeństwa" - zaapelował dyrektor generalny WHO Tedros Adhanom Ghebreyesus.

Od 1990 do 2020 roku całkowita liczba migrantów międzynarodowych wzrosła z 153 mln (2,9 proc. światowej populacji) do 281 mln (3,6 proc. światowej populacji). Około 48 proc. migrantów międzynarodowych to kobiety, a około 36 milionów to dzieci, wynika z dokumentu.

"Liczba osób przymusowo przesiedlonych na całym świecie stale rośnie w wyniku konfliktów, katastrof humanitarnych i klimatycznych. UNHCR oszacował liczbę przymusowych przesiedleńców na całym świecie na 82,4 mln. Według szacunków Departamentu Spraw Gospodarczych i Społecznych ONZ (UNDESA) uchodźcy i osoby ubiegające się o azyl stanowią około 12 proc. migrantów międzynarodowych, a większość z nich mieszka w krajach sąsiadujących z ich krajem pochodzenia" - zaznaczyła WHO.

Raport wskazuje, że obie te grupy są w różnych stopniach wykluczone z objęcia opieką medyczną w krajach przebywania, co spowodowane jest między innymi problemami finansowymi, niższym poziomem edukacji i brakiem dostępu do systemu ubezpieczeniowego związanego z legalizacją pobytu.

Problemem jest również fakt, że pracownikom służby zdrowia w krajach przyjmujących często brakuje umiejętności i szkoleń potrzebnych do zapewnienia odpowiedniej opieki zdrowotnej odpowiadającej na potrzeby uchodźców i migrantów. Jednak, jak podkreśla WHO, działają dobre programy szkoleniowe, w których uchodźcy i migranci są włączani do służby zdrowia nie tylko jako lekarze i pielęgniarki, ale także jako mediatorzy kulturowi.

"Dotychczas migracje odbywają się najczęściej na ograniczonej przestrzeni, z przekroczeniem granicy jednego czy dwóch państw. Ale północna półkula, ze stabilnymi gospodarkami i łagodniejszym klimatem, będzie przyciągać coraz więcej osób, które dotrą tu na różnych etapach podróży. Będą też chętniej sprowadzać swoje rodziny, bo jak planować powrót do zalanego w powodziach domu lub wyjałowionej ziemi, jednocześnie nie mogąc liczyć na pracę na miejscu?" – stwierdziła cytowana w komunikacie Polskiej Misji Medycznej Małgorzata Olasińska-Chart z PMM.

W raporcie zwrócono uwagę na skutki globalnej pandemii COVID-19. "Pandemia COVID-19 spowodowała najbardziej bezprecedensowy kryzys zdrowia publicznego i społeczno-ekonomicznego. Ocena wpływu na zdrowie publiczne i społeczne rozwiązania problemu gotowości, profilaktyki i kontroli COVID-19 pokazała nam, że nasze systemy są tak silne, jak nasze najsłabsze ogniwo. Dlatego ochrona zdrowia uchodźców i migrantów poprzez wdrażanie świadomych polityk i interwencji ma kluczowe znaczenie dla ochrony zdrowia publicznego wszystkich obywateli" - podkreślono.

WHO, w oparciu o doświadczenia zdobyte podczas pandemii, wyróżniła trzy komponenty niezbędne do wdrożenia zintegrowanego podejścia do polityk dotyczących migracji i zdrowia publicznego. Pierwszym z nich jest umożliwienie dostępu do terytoriów i procedur azylowych osobom potrzebującym ochrony międzynarodowej.

Drugi komponent dotyczy elastyczności statusu migranta polegający na ułatwieniu uregulowania statusu nieudokumentowanych migrantów w celu zapewnienia im bezpiecznego i zgodnego z prawem dostępu do usług zdrowotnych. Trzeci komponent zakłada natomiast niedyskryminujący dostęp do opieki zdrowotnej, czyli zapewnienie równego dostępu do opieki zdrowotnej dla wszystkich, bez względu na status, narodowość, płeć, wiek czy pochodzenie etniczne.