Skąd wzięła się powszechnie używana nazwa londyńskiego metra?

Pierwsza linia metra została oddana do użytku 10 stycznia 1863 roku jako sposób na ograniczenie korków ulicznych, tym samym stało się ono pierwszą na świecie miejską koleją podziemną. Kolejka ta nosiła nazwę The Metropolitan Railway i kursowała między stacjami Paddington (wówczas Bishop's Road) i Farringdon Street.

Co ciekawe, wydłużenie linii z Baker Street do Swiss Cottage w 1868 r. zepsuło jego renomę, gdyż zaczęło docierać aż na przedmieścia. 

Wraz z rozwojem obszarów podmiejskich w północno-zachodniej części Londynu, Buckinghamshire, Hertfordshire i Middlesex (nazwanych "Metroland") w XX wieku, Metropolitan Railway dostrzegło swoją szansę marketingową - przy okazji promowania wymarzonych domów na wsi, kolej mogła również skupić uwagę ludzi na własnych, szybkich połączeniach zapewniających im dojazd do tych miejsc.

Jednak dopiero na początku XX wieku The Metropolitan Railway zyskała nazwę, którą znamy do dziś: The Tube. W rzeczywistości był to skrót, który szybko stał się jej przydomkiem.

Wszystko zaczęło się od nazwy "The Twopenny Tube", która została nadana dzisiejszej Central Line, ponieważ bilety kosztowały wówczas dwa pensy. Z czasem pasażerowie zrezygnowali z członu "twopenny" i pozostawili samo "The Tube".

Obecnie sieć metra składa się z 272 stacji rozsianych na 402 kilometrach, które mogą obsłużyć do 5 milionów pasażerów dziennie, czyli ponad połowę populacji Londynu. 

Najbardziej zatłoczoną stacją jest Waterloo, która obsługuje 100,3 miliona pasażerów rocznie, podczas gdy Rodding Valley, zlokalizowana na trasie Central Line, jest najrzadziej używaną, obsługując zaledwie 259 271 osób w 2022 roku.