France: The post office will commemorate with a stamp the 100th anniversary of Polish migration

Pierwsza fala polskiej emigracji do Francji zaczęła się po przegranym powstaniu listopadowym. Ówcześni emigranci polityczni byli witani serdecznie: solidarność z walczącymi o wolność Polakami wyraził markiz de la Fayette, współzałożyciel Francusko-Polskiego Komitetu Pomocy. "Cała Francja jest polska" - miał zapewnić.

Pod koniec XIX wieku do wcześniejszych emigrantów politycznych dołączyli artyści i intelektualiści, których przyciągały uniwersytety - otwarte również dla kobiet.

Największa grupa polskich emigrantów zawitała jednak nad Sekwanę w latach międzywojennych. Francja potrzebowała siły roboczej, zwłaszcza w sektorze górniczym, ale także metalurgicznym i rolnym.

Borykająca się z brakiem rąk do pracy Francja i odradzająca się Polska, która mimo strat wojennych dysponowała nadmiarem siły roboczej, podpisały 3 września 1919 roku umowę emigracyjną. W rezultacie do Francji napłynęła półmilionowa rzesza imigrantów, pochodzących głównie z województw łódzkiego, kieleckiego, krakowskiego, poznańskiego i lwowskiego.

Szczytem tej fali był rok 1923, w którym we Francji osiedliło się ponad 150 tysięcy Polaków, zasilając przemysł i rolnictwo. W latach dwudziestych największe skupiska polskich emigrantów znajdowały się w Nord-Pas-de-Calais, Lotaryngii, Pikardii oraz w centralnej Francji. W 1931 roku Polonia stanowiła drugą grupę etniczną po społeczności włoskiej.

Francuska poczta po raz pierwszy wydała znaczek upamiętniający ten napływ w 1973 roku. Ponownie robi to po 50 latach. Znaczek o wartości 1,80 euro przedstawia dziewczynkę w stroju ludowym, górnika i lekarza.