Australian scientists' research on use of bee venom in fight against cancer

Rak piersi jest najczęstszym nowotworem dotykającym kobiety na całym świecie. Chociaż istnieją tysiące związków chemicznych, które mogą zwalczać komórki rakowe w warunkach laboratoryjnych, niewiele z nich można wykorzystać w leczeniu ludzi. Jedną z takich substancji, która wykazała właściwości przeciwrakowe w eksperymentach laboratoryjnych, jest zawarta w pszczelim jadzie melityna.

Pokazały to przeprowadzone w australijskim Instytucie Medycznym Harry’ego Perkinsa badania jadu ponad 300 gatunków pszczół i trzmieli. Prowadzący je naukowcy stwierdzili, że jad pszczoły miodnej ma ogromny potencjał - w określonym stężeniu w ciągu godziny niszczy komórki dwóch trudnych w leczeniu odmian raka piersi, potrójnie ujemnego i HER2 dodatniego, niemal nie uszkadzając przy tym innych komórek. Jednak przy większej dawce jego toksyczność wzrasta.

Potrójnie ujemny rak piersi, jeden z najbardziej agresywnych typów tego nowotworu, jest obecnie leczony chirurgicznie, a także przy pomocy radioterapii i chemioterapii. Czy będzie go można zwalczać także melityną z jadu pszczelego? Kierująca badaniem 25-letnia dr Ciara Duffy uważa, że dotychczasowe wyniki są bardzo obiecujące, ale jednocześnie zaznacza, że potrzeba jeszcze wielu dalszych prac.

Wykazująca właściwości przeciwnowotworowe melityna to substancja, która stanowi około 50 proc. pszczelego jadu. Można ją też wytwarzać syntetycznie.

"Nasze badanie pokazało, w jaki sposób melityna zakłóca szlaki sygnałowe w komórkach raka piersi, co prowadzi do osłabienia replikacji komórek. To kolejny wspaniały przykład tego, jak związki chemiczne występujące w naturze mogą być stosowane w leczeniu ludzkich chorób" – wyjaśnił jeden z autorów badania, prof. Peter Klinken.

Badacze są jednak zgodni, że jest o wiele za wcześnie, by twierdzić, że pszczeli jad będzie kiedyś lekiem na raka. "To bardzo wczesny etap prac. Wiele substancji potrafi zabić komórkę raka piersi w preparacie in vitro lub u myszy. Ale od tych odkryć do leku, który może zmienić praktykę kliniczną, jeszcze daleka droga" – podsumował prof. Alex Swarbrick z Instytutu Badań Medycznych Garvana w Sydney.