Jak zaczęła się pana pasja do wyścigów konnych?
Na torze znalazłem się zupełnie przypadkowo w latach 70. Jeszcze jako piłkarz zostałem zaproszony na tor służewiecki. Tam poznałem ludzi związanych z tym środowiskiem i się wciągnąłem. Od czasu do czasu, kiedy praca mi na to pozwala, pojawiam się tutaj.

Czy wyścigi i hodowla koni są w Polsce popularne?
Przede wszystkim historia Polski jest nieodłącznie związana z historią koni. Przypominać nie trzeba, co znaczyły dobre konie dla Polski w dawnych czasach. Dzisiaj, niestety, polska hodowla i wyścigi muszą się dopiero odradzać. Dawniej na Służewiec przychodziło kilkadziesiąt tysięcy ludzi. Martwi, że gdzieś ta tradycja wyścigowa w Polsce zanikła. Żeby ją odrodzić i odbudować, trzeba będzie naprawdę wiele czasu. Ale na szczęście pojawiły się już w Polsce osoby, które bardzo dużo inwestują w konie. Sprowadzają do Polski i tutaj je hodują.

Piękno koni można podziwiać na Służewcu nie tylko w Dniu Arabskim, ale także podczas gonitw fullbloodów, czyli koni pełnej krwi arabskiej. Nie tylko ja jestem ich wielkim fanem jestem, ale także moja małżonka, która zakupiła w tym roku dwie klacze w Newmarket w Anglii i też będą się ścigać. Mamy zamiar rywalizować z przyjaciółmi, bo niektórzy mają podobne konie. Wspomagam małżonkę w momentach największych emocji, gdy wszyscy podchodzą do padoku zobaczyć, jak przebiega gonitwa.

Wyścigi konne to sport towarzyski?
Tak, właśnie to jest największą frajdą i radością wyścigów, gdy można porywalizować ze znajomymi, którzy mają podobną pasję jak my.

Czyli wyścigi to nie tylko to, co dzieje się na torze, ale także to, co w kuluarach?
Wyścigi to przede wszystkim kuluary. To, co się tam odbywa, to przede wszystkim selekcja. Wyścigi na torze to selekcjonowanie najlepszych koni plus odrobina adrenaliny dla obstawiających. Warto przyjść z przyjaciółmi i poczuć tę atmosferę, zwłaszcza, że Służewiec to jeden z najpiękniejszych torów w Europie. Takiej zieleni nie ma nigdzie. Dlatego warszawski tor oferuje możliwość spędzenia czasu na świeżym powietrzu, adrenalinę, no i satysfakcje, gdy trafi się fuksa.

Jak porównać emocje z wyścigów do emocji znanych z meczów piłki nożnej?
Emocje są zupełnie inne. Piłka nożna to mój zawód. Coś, na czym się świetnie znam, a na koniach się nie znam. Jestem hobbystą. Tylko patrzę i myślę, co może się wydarzyć, no i oczywiście staram się trafić. Natomiast adrenalina jest duża wtedy, gdy to nasz własny koń startuje. Znamy go, jesteśmy z nim blisko, bywamy u niego i wiemy, jak się czuje. Doskonale też rozumiemy innych ludzi, którzy mają własne konie. To ogromne emocje.

Gdzie trzymają państwo swoje?
Nie mamy własnej stadniny, ale mamy znajomych, którzy mają stadniny i trzymamy je u nich, niedaleko Warszawy. Mamy w tej chwili dwie klacze, które są zaźrebione i dwie, które będą ścigać się na Służewcu.

Koń to bardziej inwestycja czy zwierzę domowe?
Stanowczo ani jedno ani drugie. To biznes... Dobrze, jeśli się zwróci. To przede wszystkim hobby, pasja i miłość. Myślę, że kto nie kocha koni, to ludzi też nie kocha. I nie jest to też coś, co się może opłacać. Raczej uzupełnienie i wypełnienie naszego życia.

A czy sam pan jeździ konno?
Nie. Próbowałem, ale jestem za ciężki (śmiech).