Wielki strajk brytyjskich uczelni

Organizatorem strajku jest związek zawodowy UCU (University & College Union) we współpracy z centralami związkowymi Unison i Unite. Związkowcy odrzucają ofertę 1-procentowego wzrostu płacy, wskazując, że nie pokrywa on rosnących kosztów utrzymania (roczna stopa inflacji sięga na Wyspach ok. 3 proc.).

Sekretarz generalny UCU Sally Hunt oświadczyła, że siła nabywcza zarobków pracowników uniwersyteckich od października 2008 r. zmniejszyła się realnie o 13 proc.

Z kolei Jon Richards ze związku Unison zwrócił uwagę na płacowe rozwarstwienie na uczelniach. Jego zdaniem finanse uniwersyteckie wykazują nadwyżkę ok. 1,1 mld funtów, a starsza kadra uniwersytecka jest uprzywilejowana płacowo w porównaniu z młodszą.

Strajkujący wskazują też, iż pogorszenie ich sytuacji płacowej idzie w parze ze zwiększeniem obciążenia pracą, ponieważ zwolnienia i zamrożenie zatrudnienia oznaczają przyrost obowiązków.

Krytykują też rosnące zastosowanie tzw. kontraktów zerowych polegających na tym, że pracownik otrzymuje wynagrodzenie tylko za faktycznie przepracowany czas, a nie za czas, w którym jest do dyspozycji pracodawcy.

Media donoszą o odwołaniu zajęć m.in. na uniwersytetach Johna Mooresa i Hope'a w Liverpoolu, wydziale chemii w Loughborough, zamknięciu biblioteki uniwersyteckiej w Glasgow. Strajk personelu pomocniczego wymusił zamknięcie sekretariatów. Przed wydziałami zorganizowano pikiety, liczne zwłaszcza w Edynburgu, Stirling, Aberdeen i Dundee.

Dyrektor stowarzyszenia uniwersyteckich pracodawców (UCEA) Helen Fairfoul pomniejszyła skalę strajku, twierdząc, że poparło go 17,8 tys. osób na 29,5 tys., które wzięły udział w głosowaniu. Jej zdaniem z uwzględnieniem premii, nagród i automatycznych podwyżek płac fundusz płac uniwersytetów i college'ów faktycznie wzrośnie w najbliższym roku o 3 proc.