Niewielki przedmiot, datowany na 900-800 roku p.n.e., okazał się znacznie ciekawszy, niż pierwotnie sądzono. Choć pochodzi z epoki brązu, wykonano go z żelaza. Nie jest to jednak żelazo wytopione z rudy, bo tego ówcześni ludzie nie potrafili. Najnowsze badania wykazały, że kawałek metalu, z którego zrobiono grot, pochodzi z meteorytu. I to nie takiego, który spadł w okolicy.

Zdaniem naukowców, na tereny Szwajcarii grot dotarł z daleka, najprawdopodobniej z obszaru Estonii. Jest więc nie tylko przykładem praktycznego wykorzystania przez naszych przodków pochodzącego z kosmosu żelaza, lecz także dowodem na istnienie już przed tysiącami lat rozległych sieci handlowych.

Grot został przebadany w ramach skoordynowanych poszukiwań starożytnych prowadzonych przez szwajcarskiego geologa Bedę Hofmanna z Muzeum Historii Naturalnej w Bernie i tamtejszego uniwersytetu. Większość badanych przez jego zespół artefaktów pochodzi z Bliskiego Wschodu, Egiptu i Azji, stosunkowo nieliczne znaleziono na obszarze Europy.

Jednym z nich jest grot strzały wykopany w osadzie Mörigen w dzisiejszej Szwajcarii. Jej rozkwit przypadł na epokę brązu, około 900-800 lat p.n.e. Osada położona jest około ośmiu kilometrów od usianego fragmentami meteorytowego żelaza pola Twannberg, gdzie wiele tysięcy lat temu, jeszcze przed ostatnią epoka lodowcową, spadł "kosmiczny kamień".

Wśród obiektów odkrytych w tym miejscu Bede Hofmann i jego współpracownicy znaleźli mierzący 39,3 milimetra długości i ważący zaledwie 2,904 grama żelazny grot strzały. Odkryte na nim pozostałości organiczne to zdaniem naukowców prawdopodobnie dziegieć brzozowy, którym mocowano go do drzewca. Analiza składu chemicznego artefaktu wykazała, że jest on charakterystyczny dla żelaza meteorytowego - metaliczne żelazo z domieszką niklu. Co więcej, wykryto też radioaktywny izotop glinu, aluminium-26, który powstaje tylko w przestrzeni kosmicznej.

I tutaj robi się naprawdę ciekawie, bo skład żelaza, z którego wykonano grot, jest inny, niż żelaza meteorytowego z Twannbergu. Zdaje się raczej się należeć do klasy meteorytów żelaznych, znanych jako meteoryty IAB. Dzięki temu można ustalić jego pochodzenie. Spośród wszystkich dużych meteorytów IAB, o których wiadomo, że spadły w Europie, skład pasujący do grotu mają trzy: Bohumilice z Czech, Retuerte de Bullaque z Hiszpanii i Kaalijarv z Estonii.

Zdaniem naukowców, najbardziej pasuje Kaalijarv. Spadł na Ziemię około 1500 roku p.n.e. i jego fragmenty, znakomicie nadające się do przetworzenia na niewielkie ostre przedmioty zostały rozrzucone po okolicy. Ponieważ było ich wiele, zdaniem badaczy warto byłoby poszukać wśród znalezionych w rejonie Kaalijarv artefaktów pozostałości meteorytu, aby porównać je z grotem z Mörigen i potwierdzić, czy pochodzą z tego samego meteorytu macierzystego.