Gepard - najszybsze zwierzę lądowe - potrafi na krótkim dystansie rozwinąć ogromną prędkość. Jednak – jak mówiła pewna reklama - siła jest niczym bez kontroli. Nie potrafiąc utrzymać wzroku na ściganej antylopie, gepard prędzej wpadłby na kamień lub drzewo niż coś upolował.

Wystarczy obejrzeć w zwolnionym tempie film z pędzącym gepardem, aby zauważyć, że podczas gdy niemal całe jego ciało porusza się w sposób skoordynowany, głowa prawie nie zmienia położenia w pionie, ani nie przesuwa się na boki.

W uchu wewnętrznym ssaków znajdują się trzy kanały półkoliste, zawierające płyn i wyłożone komórkami zaopatrzonymi w drobne rzęski. Dzięki nim można wyczuć ruchy głowy względem trzech osi.

Naukowcy z American Museum of Natural History zbadali metodą wysokorozdzielczej tomografii komputerowej 21 czaszek ze zbiorów American Museum of Natural History, Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu oraz Biomaterials Science Center uniwersytetu w Bazylei. Było to siedem czaszek współczesnych gepardów (Acinonyx jubatus), czaszka spokrewnionego z nim wymarłego ponad 100 tysięcy lat temu geparda Acinonyx pardinensis oraz kilkanaście czaszek innych wielkich kotów. Dla każdej czaszki wykonano rekonstrukcję 3D kształtu i wymiarów ucha wewnętrznego.

W porównaniu z innymi współczesnymi kotami, ucho wewnętrzne współczesnego geparda okazało się mieć większą objętość narządu przedsionkowego oraz dłuższe kanały półkoliste - przedni i tylny. Taka budowa zapewnia zarówno większą czułość, jak i szybsze reagowanie na ruchy głowy ze strony narządu równowagi.

Podobnych cech nie stwierdzono natomiast u wymarłego geparda Acinonyx pardinensis – prawdopodobnie pojawiły się więc niedawno, być może, jako przystosowanie do konkurencji z gatunkami silniejszymi, ale nie tak szybkimi – jak lampart czy wymarły tygrys szablastozębny.