Mimo że dziś wiemy, że wodorosty są wartościowym źródłem substancji odżywczych, w Europie je się je rzadko. Tymczasem wygląda na to, że zanim nasi przodkowie na dobre zaczęli uprawiać ziemię, rośliny wodne były ważnym składnikiem diety społeczności zamieszkujących obszary przybrzeżne. Takie wnioski płyną z badania przeprowadzonego przez brytyjskich naukowców dla Muzeum Historii Naturalnej w Londynie.

Aby dowiedzieć się, co jedli praludzie, badacze poddali analizie ich płytkę nazębną. Wyszli bowiem z założenia, że jeśli prehistoryczni Europejczycy jedli jakiś produkt w znacznych ilościach, ta na zębach mogą przetrwać ślady w postaci "skamieniałości chemicznych", czyli pewnych związków zwanych biomarkerami.

Po przebadaniu próbek płytki nazebnej z 28 stanowisk archeologicznych, od Morza Bałtyckiego po południową Hiszpanię, naukowcy ustalili, że w ponad połowie był obecny unikalny zestaw biomarkerów związanych z wodorostami. Te biomarkery wskazują, że dla naszych przodków źródłem białka i wielu innych cennych składników odżywczych były glony.

Za teorią o tym, że wodorosty były dla prehistorycznych Europejczyków ważnym składnikiem diety, przemawia jeszcze jeden fakt. Jednym ze stanowisk, w których prowadzono badania, była La Corona - miejscowość w Hiszpanii położona ponad 80 kilometrów od wybrzeża. Skoro zatem na płytce nazębnej mieszkających tu praludzi znaleziono ślady glonów, to znaczy, że były one ważnym produktem, skoro transportowano je tak daleko w głąb lądu.

"Obecnie w tradycyjnej, zachodniej diecie praktycznie nie ma wodorostów i słodkowodnych roślin wodnych. Zostały sprowadzone do roli produktu wykorzystywanego w okresie głodu i paszy dla zwierząt. Kiedyś jednak były podstawowym pokarmem" - twierdzi profesor Karen Hardy z Uniwersytetu w Glasgow, współautorka badania.

Kiedy dokładnie wodorosty popadły w niełaskę, tego nie wiadomo, ale naukowcy przypuszczają, że przyczyniła się do tego uprawa pszenicy i innych roślin. 

W raporcie Komisji Europejskiej szacuje się, że do roku 2040 wodorosty na całym świecie mogą stanowić ponad 100 milionów ton dodatkowej żywności. Tymczasem udział Europy w światowych uprawach tych roślin stanowi niecały 1 proc.