Polscy imigranci zapuszczają korzenie w Irlandii

Według spisu ludności z 2011 r. jest ok. 120 tys. Polaków mieszkających w Irlandii. 10 proc. nowo narodzonych dzieci w tym kraju przychodzi na świat w rodzinach imigrantów z tzw. nowych krajów UE. W odróżnieniu od Irlandek Polki rodzą dzieci, będąc w nieco młodszym wieku, co badaczka tłumaczy czynnikami kulturowymi.

"Polscy rodzice są bardzo aktywnie nastawieni na oświatę. Zachęcają dzieci do nauki, widząc w niej klucz do lepszej przyszłości. Szkoły są oczywistą płaszczyzną integracji, ale społeczność polska jest ogólnie aktywna i otwarta na kontakty z Irlandczykami. Jest dużo imprez towarzyskich, w tym organizowanych z myślą o promocji polskiej kultury" – wskazuje.

Z jej badań wynika, iż zjawisko "mieszania się" Polaków i Irlandczyków nie jest duże; liczba mieszanych małżeństw jest stosunkowo niewielka. Dr Roeder zaznacza, że częściej spotyka się Polki zamężne z Irlandczykami niż Polaków żonatych z Irlandkami. Zauważa też, że bardziej otwarci na kontakty z Irlandczykami są Polacy lepiej wykształceni i dobrze znający język, co nie jest niespodzianką.

"W pierwszych latach pobytu w innym kraju imigrantom jest łatwiej radzić sobie, gdy mogą wymieniać się doświadczeniami z ludźmi z ich własnej społeczności, z którymi znajdują wspólny język. Ale widać oznaki wzajemnego zainteresowania obu społeczności i jest coraz więcej spotkań polsko-irlandzkich na płaszczyźnie zawodowej i towarzyskiej" – opowiada.

Oprócz zakładania rodzin oznaką stabilizacji polskich imigrantów w Irlandii jest rozglądanie się za lepiej płatną, ambitniejszą pracą.
"Imigranci po przyjeździe mają skłonność do przyjmowania pierwszej pracy, która wpadnie im w ręce, niekoniecznie zgodnej z ich wykształceniem czy aspiracjami, ale to zrozumiałe, że chcą zacząć zarabiać jak najszybciej, a punktem odniesienia dla nich jest niższy standard życia, który mieli w swoim kraju. Z czasem, gdy lepiej poznają język i nauczą się radzić sobie, chcą realizować swoje ambicje. I tu mogą subiektywnie czuć się niedocenieni, a nawet dyskryminowani" – przyznaje Roeder.

"W Irlandii nie ma dyskryminacji ze względu na to, że ktoś jest takiej narodowości lub innej, ale z punktu widzenia pracodawcy zatrudnienie imigranta jest inną propozycją niż zatrudnienie kandydata miejscowego, stąd imigrant musi być nie tylko lepszy, ale musi umieć przekonać do tego potencjalnego pracodawcę" - ocenia.

"Nie jest to dyskryminacja, ale względy praktyczne. Pracodawcy łatwiej zweryfikować kwalifikacje zawodowe Irlandczyka niż obcokrajowca wykształconego w innym systemie. Pracodawca na ogół szuka pracownika, który będzie pasował do zespołu i innym będzie z nim wygodnie. W tym kontekście liczy się też znajomość lokalnej subkultury. Ogólnie ludzie preferują innych ludzi, którzy są tacy, jak oni sami" – wyjaśnia socjolog.

Roeder wskazuje, że choć czasem słyszy się o tym, że imigranci "podcinają" płacowo miejscową siłę roboczą, ogólna postawa Irlandczyków wobec imigrantów jest przyjazna. Nie było wobec nich wrogiej reakcji mimo głębokiej gospodarczej zapaści będącej następstwem krachu bankowości, kryzysu finansów publicznych i cięć wydatków wymuszonych przez pakiet ratunkowy przyznany Dublinowi przez Unię Europejską, Europejski Bank Centralny i Międzynarodowy Fundusz Walutowy.

"Polacy postrzegani są jako ludzie łatwo się integrujący, ale na rynku pracy nie zdobyli jeszcze rangi odpowiadającej ich potencjałowi. Wciąż duża ich liczba wykonuje prace niedające możliwości wybicia się, choć oni sami mogą tego tak nie widzieć. 10 lat to stosunkowo krótki okres, by się społecznie wybić, ale wystarczająco długi, by zapuścić korzenie" - ocenia dr Antje Roeder.