Panzanella to toskański przysmak. Dawniej gospodynie nie pozwalały, aby w ich kuchni marnowało się cokolwiek, nawet z czerstwego chleba i aromatycznych pomidorów, potrafiły uczynić pyszne danie. Panzanella najczęściej serwowana była latem, jako doskonała przekąska albo lekka przystawka.

Do jej przygotowania włoskie gospodynie wykorzystywały czerstwy chleb, różne odmiany świeżych pomidorów, posiekaną cebulę i bazylię. Całość delikatnie skąpana w oliwie i occie winnym.

Wzmianki o tej potrawie pojawia się w utworach XVI-wiecznego artysty i poety Bronzino, który wspomina o daniu składającym się z cebuli, oliwy i octu winnego, podanego na toście, choć należy przypuszczać, że był to zwyczajnie czerstwy chleb. Na kolejnych stronach pisze on o sałatce z cebuli, ogórków - co często interpretowane jest właśnie jako jeden z pierwszych przepisów na panzanellę. Do XX wieku bazę tej potrawy stanowił chleb i cebula, dopiero w XX wieku dodano do niej pomidory.

Nowoczesna panzanella jest zwykle zrobiona z czerstwego chleba, pomidorów, oliwy z oliwek, octu, soli i pieprzu. Często dodawane są do niej cebula i bazylia - co czyni danie o wiele bardziej aromatycznym.

Oczywiście, jak każde danie, również panzanella doczekała się wielu interpretacji i każdy dodaje do niej coś od siebie - zatem w różnorodnych wariacjach tego toskańskiego dania znajdziemy mozzarellę, anchois, jajka na twardo, aromatu mogą dodać jej czosnek, białe wino czy sok z cytryny. Choć miłośnicy kulinarnej tradycji zachęcają do skosztowania jej pierwotnej wersji.