"Sdijuno" - taka jest nazwa bardzo wczesnego obiadu, jaki jedzą mieszkańcy wsi w Abruzji. W słowie tym znajduje się włoskie "digiuno", czyli głodówka, choć w tym przypadku ma to dosyć przewrotną wymowę. Ten styl życia polega na obfitym posiłku po bardzo długiej przerwie bez jedzenia.

Badacze przeanalizowali zwyczaje żywieniowe w regionie w środkowych Włoszech, który wyróżnia wyjątkowe zjawisko: w 150 tamtejszych gminach wskaźnik długowieczności jest porównywalny z tym w miejscowości Villagrande na Sardynii. To tam na wyspie tej mieszka najwięcej stulatków.

W przypadku Abruzji obszar, gdzie żyje ich najwięcej, leży wokół parków narodowych masywu Gran Sasso oraz Majella i w rejonie historycznej górskiej krainy Marsica.

"Sdijuno - tradycja, która nadal żywa jest wśród ludzi starszych, to pierwszy obfity posiłek dnia" - wyjaśnił Mauro Serafini, wykładowca na wydziale Bionauki uniwersytetu w Teramo. Po nim, jak dodał, jest jeszcze skromny posiłek około godziny 18:00. Taki rozkład posiłków gwarantuje organizmowi 14-16 godzin głodówki z małym wyjątkiem w postaci przekąski o świcie - zauważył naukowiec.

Serafini podkreślił, że takie nawyki żywnościowe są w doskonałej zgodności z najnowszymi ustaleniami naukowców , którzy wskazali na konieczność koncentrowania posiłków w ciągu dnia i unikania zasilania kalorycznego w porze wieczornej, gdy metabolizm zwalnia.

"Na podstawie tych przesłanek można stwierdzić, że sdijuno z Abruzji stanowi szczególny wzór odżywiania, wyprzedzający ostatnie diety głodówkowe, dzięki któremu można wyjaśnić- wraz z czynnikami środowiskowymi i genetycznymi- fenomen długowieczności w tym regonie" - dodał ekspert.