Trzy posługujące się ogniem gatunki to: kania czarna (Milvus migrans), kania złotawa (Haliastur sphenurus) oraz sokół brunatny (Falco berigora).

Zainspirowany wydaną w roku 1963 książką Douglasa Lockwooda "I, The Aboriginal" ornitolog Bob Gosford z Central Land Council w Alice Springs zebrał w latach 2011-2017 świadectwa wielu osób - w tym Dicka Eussena (Tropical Australian Media) i Nathana Fergusona (Northern Territory Fire and Rescue Service). Większość informacji pochodzi od Aborygenów, walczących z naturalnymi pożarami buszu na północy Australii.

Świadkowie widzieli ptaki przenoszące w szponach lub dziobach płonące gałązki i zrzucające je nawet kilometr dalej, by wywołać pożar. Zachowanie to dotyczyło zarówno pojedynczych, jak i działających wspólnie osobników. Ogień wypłaszał ukrytą w zaroślach potencjalną zdobycz – mniejsze ptaki, jaszczurki czy owady. Drapieżcy chwytali je lub zjadali ciała ofiar ognia.

Możliwe, że ptaki zaczęły korzystać z ognia wcześniej niż ludzie. Ich zachowanie - zaobserwowane przez tubylców być może już 40 tysięcy lat temu - zostało nawet utrwalone w rytualnych tańcach Aborygenów. Biali badacze przez lata sceptycznie odnosili się do tych zaskakujących dla nich informacji.

Zdaniem autora publikacji, uzyskana wiedza może przyczynić się do lepszego zrozumienia ewolucji tropikalnych sawann oraz poznania początków wykorzystania ognia przez ludzi. Dotychczas jako przyczynę pożarów brano pod uwagę tylko uderzenia piorunów oraz działania ludzi.