"Mój piękny panie raz zobaczony w technikolorze, piszę do pana ostatni list, już mi lusterko z tym pana zdjęciem też nie pomoże, pora mi dzisiaj do ślubu iść" - słychać te strofy na wielu ślubach czy weselach. Czy słusznie? Cóż, jest to skarga panny młodej, która ma poślubić nie tego faceta...

Dowód? "Mój piękny panie ja go nie kocham, taka jest prawda...". Kogo zatem kocha? "Pan główną rolę gra w każdym śnie". Dlaczego więc wychodzi za mąż za innego chłopaka? "Ale dziewczyna przez świat nie może iść całkiem sama, życie jest życiem pan przecież wie".

Podobnie jest z piosenką "Kocham cię jak Irlandię". Zaczyna się niewinnie: "Znikałaś gdzieś w domu nad Wisłą, pamiętam to tak dokładnie, twoich czarnych oczu bliskość, wciąż kocham Cię jak Irlandię".

Ale potem jest już całkiem niefajnie: "A Ty się temu nie dziwisz, wiesz dobrze, co byłoby dalej, jak byśmy byli szczęśliwi, gdybym nie kochał Cię wcale...".

No, bo co byłoby dalej? Kredyt hipoteczny na 20 lat, wieczny brak gotówki, wakacje u teściów (bo taniej), wreszcie - kłótnie, obopólne pretensje, zmarnowane najlepsze lata...

Co zatem pozostaje? "Przez twe oczy zielone, zielone - oszalałem"? A może "Ona tańczy dla mnie"?...